Arctic wilderness
Fjällräven,  Persoonlijk

Fjällräven Polar 2017 – dag 4: De Arctische wildernis op z’n best

De eerste nacht in de tent was de meest dramatische nacht van de hele week. Door de rugpijn die ik de vorige dag had opgelopen, kon ik als prinses op de erwt voor geen meter mijn draai vinden op het dunne slaapmatje. Daarnaast heb ik het godsgruwelijk koud gehad, omdat ik de beginnersfout maakte en te veel kleren aan had in mijn slaapzak. Tot slot ben ik wel 10 keer gewekt door loeiende huskies die dwars door mijn oordoppen heen huilden. Maar tijd om me nog een keer om te draaien was er niet. Ik hoorde namelijk regen op het tentdoek. Oh, wacht. Dat is sneeuw. En wat is de grote donkere vlek bovenop de tent?

Arctische wildernis

Whiteout for breakfast

We ritsten onze tent open en een paar handenvol sneeuw vielen meteen naar binnen. De horizon was compleet verdwenen. Er was een totale whiteout. Een whiteout ontstaat door een sterke, maar diffuse reflectie van zonlicht, waardoor contrast vrijwel onzichtbaar wordt. Daardoor lijkt het net alsof je in een hele grote witte kamer staat. Maar dan zonder muren.

Arctische wildernis

Ondanks dat het een adembenemend gezicht was, legde het ook wel druk op alle activiteiten. Want hoe navigeer je een hondenslee als je niet eens kunt zien waar je naartoe gaat? En hoe ga ik om te beginnen het toiletgebouw weer vinden? Ik navigeerde via de gele sneeuwscooter die op een heuvel stond naar het toiletgebouw. Want ondanks dat er nauwelijks aan persoonlijke hygiëne gedaan werd (of gedaan kon worden), was ik DOLBLIJ dat er nog een ‘normale’ wc was. En met wc bedoel ik een houten bankje met een gat erin en piepschuim rondom.

Arctische wildernis

Ontbijten in de Arctische wildernis

En toen was het tijd voor ons Real Turmat vijf-sterren-ontbijt. De beste tactiek is om de avond van tevoren al water te koken, zodat je het ‘s ochtends alleen nog maar bij je instant havermout of muesli hoeft te gieten. Gelukkig hadden we dat braaf gedaan, dus konden we zo snel mogelijk ons energielevel weer op pijl brengen. Want geloof me, dat heb je nodig in zulke barre omstandigheden. Eigenlijk doe je er nog beter aan om in je slaapzak al te ontbijten en je dan pas aan te kleden en de tent uit te gaan. Op die manier worden je lichaamstemperatuur en motor al op gang gebracht, voordat je op je reserves gaat teren. Maar het was pas de eerste dag en er was ruimte voor verbetering.

Arctische wildernis

Team Michelle

Mijn hondjes lagen opgekruld als ondergesneeuwde donuts te slapen onder hun jasjes. Ik kon niet anders dan me even realiseren wat een gigantische prestatie zij wel niet leveren tijdens zo’n week. Ze worden hier niet voor niets het hele jaar voor getraind! Met gepaste trots voor ‘Team Michelle’ gaf ik ze allemaal een kroel en nam ik snel wat foto’s. Want nadat de honden eten hadden gehad, de tent was afgebroken en alle spullen weer in onze sledes waren geTetrist (mooi woord), waren we klaar voor een nieuwe dag. En vooral een hele koude.

Arctische wildernis

Arctische wildernis

Arctische wildernis

Survivallen in een sneeuwstorm

Gelukkig wist onze teamleider Anna de weg, want zonder haar was het bij voorbaat een kansloze missie geweest. Hoe navigeer je in een witte kamer zonder horizon? Nu hoefden we alleen maar onze honden achter haar slee aan te sturen. Op die manier konden wij ons focussen op onze lichaamstemperatuur en ons verbazen over de uitzichten. Want zo’n whiteout is leuk, maar de sneeuwstormen die we even later kregen heb ik hardop vervloekt. Blij toe dat niemand me op dat moment kon horen..

Arctische wildernis

Op het gegeven moment gaat het voelen alsof iemand constant met messen in je gezicht staat te prikken. Maar om nu achterstevoren op je slee te gaan staan is ook weer een beetje overdreven. Je kunt dus niet anders dan doorbijten. En de mentale strijd voeren met een duiveltje die zegt “Misschien moet je gewoon opgeven nu.”

Arctische wildernis Een grote troost tijdens zo’n barre tocht is eten. Geen grappen. Een warme maaltijd zorgt niet alleen voor energie voor je lijf, maar ook voor je hoofd. De lunchpauze was voor mij dan ook een redder in nood. Ondanks dat ik in een windsack heb moeten zitten, om mezelf op temperatuur te houden.

Arctische wildernis

Later de dag trok de horizon weer open en kwamen er weer bergen, heuvels en bomen tevoorschijn. Voor mijn camera was het nogal een karwei om de ware schoonheid van het landschap vast te leggen. Ongeveer AL mijn foto’s met zon zijn overbelicht. Maar met wat nabewerking kun je wel een aardig beeld krijgen van wat mijn ogen gezien hebben.

Arctische wildernis

En ook van waar mijn expeditieleden de hele dag tegenaan hebben moeten kijken. 😉

Overgeleverd aan de natuur in kamp Kattuvuoma

Tegen het einde van de dag kwamen we aan in kamp Kattuvuoma. Nadat we onze sledes hadden geparkeerd en een plek voor de hondjes hadden verzorgd, konden we weer aan het werk. Enigszins beschut tussen wat boompjes, zetten we onze tent op. Dat ging een stuk soepeler dan de dag ervoor, al was het alleen al vanwege het zachte winterweer dat we troffen. We hadden deze avond zowaar gegeten voordat de zon onder was!

Arctische wildernis

Arctische wildernis

In tegenstelling tot gisteravond, waren onze sneeuwschoenen geen overbodige luxe in dit gebied. Als je je zonder deze tennisrackets probeerde voort te bewegen, zakte je ongeveer tot je oksels (oké, tot je knieën, maar ik wilde graag oksels zeggen) in de sneeuw weg. En dat is behalve vermoeiend ook gewoon heel irritant. Zeker als je iets in je handen hebt.

Arctische wildernis

Deze keer waren we compleet overgeleverd aan moeder natuur. Hier was geen geïmproviseerde wc meer en moesten we zelf water halen uit het ijswak midden op het bevroren meer. Wat eigenlijk alleen maar een groot voordeel was, want de wandeling ernaar toe zorgde ervoor dat je lekker warm werd (zeker in de ochtend een grote plus!).

Arctische wildernis

Arctische wildernis

Arctische wildernis

Naar bed met de filmploeg

Na mijn maaltijd was ik zo gebroken dat ik besloot om niet naar ‘het vuur’ te gaan, maar lekker in mijn slaapzak te kruipen. Op het moment dat ik mijn pijnlijke benen vol blauwe plekken uit mijn thermolegging probeerde te wurmen, hoorde ik ineens een vragend “Hello?” buiten de tent. De cameraman stond met Sofia buiten en vroeg of ze even binnen mochten komen. Op mijn laatste krachten ritste ik mijn slaapzak dicht en nodigde ik ze uit in de tent.

In de Fjällräven video van dag 5 kun je het interview terugzien. En ook aan alles aflezen hoe zwaar ik het op dat moment had. En hoe gelukkig ik tegelijkertijd was. Want zo’n reis als deze is echt een achtbaan. Het ene moment sta je midden in een sneeuwstorm, snak je naar een warm bad en je eigen bed. Maar het andere moment breekt de zon door, zie je aliënachtige landschappen en wil je voor altijd in de bergen blijven. Van koud naar warm, van lachen naar huilen en van energiek naar doodmoe. De dag was zo enorm veelzijdig. Het was de Arctische wildernis op z’n best.

Arctische wildernis

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.