Fjällräven Polar 2017 – dag 6: Huilend de finish over met de Polar familie

2 augustus 2017Lost In Norvana

Voor het eerst in een week tijd had ik een hele nacht doorgeslapen! En het was de warmste nacht so far, ondanks dat we buiten sliepen. Ik werd gewekt door de warme zonnestralen die op mijn gezicht vielen. Toen ik mijn ogen opendeed zag ik besneeuwde boomtoppen, een strakblauwe lucht en het zonnetje dat heel hard haar best deed. Zo wil ik iedere ochtend wel wakker worden! Behalve dan dat ik geen gevoel meer had in het puntje van m’n neus.

Polar temperatuurrecord

Opzich niet zo heel raar dat mijn neus het zwaar had gehad vannacht, want al gauw ontdekten we dat de temperatuur die nacht een Polar record had bereikt. We hadden buiten geslapen in -24ᵒC! MIN VIERENTWINTIG! Blij toe dat we al die tijd gedacht hadden dat het -15ᵒC zou worden, want anders was ik lang niet zo zelfverzekerd in mijn slaapzak gekropen.

Examen vuur maken

Voordat we onze laatste kilometers naar de finish konden sleeën, moesten we niet alleen ons kamp netjes achterlaten en de sledes weer inpakken, maar ook een examen afleggen. Deze dag had namelijk één voorwaarde: je mag pas sleeën als je zelf, zonder hulp, met alleen materiaal dat je in de natuur kon vinden en je fire stick, vuur kon maken. En ondanks dat ik dat de dag eerder wel geoefend had, bleek dat ik geen talent heb voor vuur maken. Mijn hele team was al geslaagd, terwijl ik nog zat te pielen met mosjes, takjes en mijn mes. Gelukkig werd ik aangemoedigd door de fantastische Kate en kwam mijn teamgenoot Freek me uiteindelijk helpen met aanwijzingen. Anders had ik er nu waarschijnlijk nog gezeten..

Wachten, wachten, wachten

Omdat we moesten wachten tot alle journalisten bij de eindstreep waren gearriveerd, hebben we (ik droeg de hele week geen horloge) best een tijd op onze slee staan wachten tot het startsignaal kwam. Helemaal niet erg, want zo konden we ons rustig voorbereiden op want komen ging. Maar ook wel een beetje erg, want het voelde als uitstel van executie. We wilden gewoon gaan! Nog eventjes genieten van de wind in je haren en de ijzige stilte.

De laatste kilometers

Nadat we stuk voor stuk high fivend over de startstreep waren gegaan, ging het allemaal heel snel. Het weer lachte ons toe en de uitzichten waren adembenemend. Ik weet nog niet of ik hier nu blij mee was, of dat het alles alleen maar moeilijker maakte. Vandaag zou de laatste dag zijn dat we onze ogen de kost kunnen geven. Dat we verwonderd raken en 100 keer per dag verliefd kunnen worden op vergezichten. Ondanks dat we niet in volle vaart gingen, vloog de tijd voorbij.

En zo kwam eindpunt Jukkasjärvi steeds dichterbij. Het eerste stuk zat ik vol enthousiasme en blijdschap, maar het laatste stuk op de slee was loeizwaar. Aangezien we maar twee uurtjes zouden sleeën, zag ik het nut er niet van in om mijn polar parka uit m’n slee te halen, maar ik had het KOUD! En omdat we verspreid de finish over moesten, was het net alsof we heel langzaam aan het filerijden waren. Gelukkig gaf dit wel de mogelijkheid om nog even goed om me heen te kijken, alles in me op te nemen en zo goed mogelijk in mijn geheugen proberen te branden. Om de zo veel meter kreeg ik dan ook natte ogen van het idee dat het bijna over was. En dat het zo mooi was. En zo fijn was. En dat het goed was.

Mijn Polar familie

Fjällräven Polar 2017 kwam met net zo veel emoties tot een einde als het begonnen was. In de verte zag ik de grote finishvlaggen en rijen klappende mensen opgesteld staan. Misschien was ik naïef dat ik mezelf niet had voorbereid op een tsunami van emoties, maar hij kwam als een klap. Zodra mijn eerste husky over de finishstreep liep, barstte ik in tranen uit. En dat ik her en der gefinishte familieleden zag staan huilen, droeg daar natuurlijk niet aan bij. Zodra mijn slee stil stond, was de eerste die in mijn armen vloog de Noorse Sofie. Met haar heb ik in korte tijd zo’n bijzondere band opgebouwd, dat het lijkt alsof ik een verloren zus gevonden heb.

Ik heb geen nieuwe vrienden gemaakt tijdens deze reis. Nul. Ik heb er namelijk een hele grote familie bij gekregen. Een familie die voor altijd verenigd zal zijn door dit prachtige avontuur, de herinneringen, de emoties en de verwondering die we samen hebben meegemaakt. Ondanks dat we verspreid over de hele wereld wonen en er een grote kans bestaat dat het grootste deel elkaar nooit meer zal zien, zullen we in ons hart voor altijd familie zijn. Een Polar familie. Mijn Polar familie.

Afscheid nemen

Echt veel tijd om even bij te komen was er niet, want we moesten vrijwel direct onze slee leeghalen en afscheid nemen van ons hondenteam. Opnieuw gingen de sluizen bij me open. Ik was zo waanzinnig trots op deze zes kroelkippen. Zij hebben mij (en mijn spullen) 300 kilometer door de Arctische wildernis gesleurd. Ze waren onvermoeibaar, loyaal, enthousiast en ZO lief. De band die je in zo’n korte tijd kunt opbouwen met honden is prachtig en pijnlijk tegelijkertijd. Toen ik de trein van huskies in de verte zag verdwijnen, hoorde ik nog net geen dramatische muziek in m’n hoofd. Het zal in de werkelijkheid veel sneller zijn gegaan dan het leek, want voor mij stond de tijd even stil.

Back to basics meets vijfsterrenervaring

Maar na al die emoties, de laatste keer uitpakken, opruimen en spullen sorteren, was het tijd voor ordinaire luxe. Er was een toilet (gat in de grond met piepschuim ‘bril’), er was een dak (cabin zonder electriciteit), er was een douche (sauna met ton warm water) en er was bier (echt). Voor velen back to basics, voor ons ordinaire luxe.

Na een warme lunch in de lavvu, mochten we de sauna in. Hier dronken we bier, wastten we onze haren, aten we chips en kwamen we voor het eerst een beetje tot rust. Er was de mogelijkheid om een ‘dip’ te nemen in het ijswak (traditie), maar ik besloot dat ik het wel genoeg koud had gehad de afgelopen week en bleef met een klein groepje in de sauna zitten. Toen iedere vezel in mijn lijf voor het eerst in 6 dagen weer warm was, werd het diner geserveerd. Wat een timing!

Als een stel goden genoten we van witvis, rendiertartaar, elandenvlees, witte chocolade panacotta en wijn. Veel wijn. En elkaar. En de diplomauitreiking met emotionele speeches. En een reality check. Want dit was het moment dat ik leerde dat er meer mensen op de top van Mount Everest hebben gestaan dan dat er mensen aan Fjällräven Polar hebben meegemaakt. Hoe bijzonder is dat?

Na het diner was er nog een feest in een cabin verderop in het kamp, maar het kon mij niet bekoren. Ik liep in mijn eentje in het pikkedonker rondjes en staarde naar de kaarsen die de paden verlichtten. Ik luisterde naar de krakende sneeuw onder mijn schoenen en genoot van de oorverdovende stilte. Mijn brein was overprikkeld, mijn lijf was doodop en ik had tijd en ruimte nodig om deze ervaring te verwerken. En om afscheid te nemen van mijn thuis. Noord-Scandinavië had een jaar eerder al mijn hart gestolen en ik zou het dit jaar opnieuw hier achterlaten. In duizend stukjes.