Avalanche danger on our way to the Juklavatnet
Nabij Folgefonna national park, in gemeente Kvinnherad, ligt bovenin het Mauranger gebergte een adembenemend mooi bergmeer; het Juklavatnet. Vanaf het Jukla kraftstasjon kun je binnen drie uur naar boven en weer naar beneden wandelen. Een prima opwarmwandeling voor als je, net als wij, de volgende dag de nabij gelegen Trolltunga wilt beklimmen!
De hiketocht wordt niet gemarkeerd, maar spreekt redelijk voor zich. Zorg wel voor waterdichte schoenen, want zeker als er veel smeltwater is, kun je erg lastig de beekjes oversteken zonder natte voeten te krijgen. Eenmaal bij het bergmeer aangekomen kun je zelfs nog doorlopen tot aan de gletsjer. Het wordt ernstig afgeraden om dichtbij of op de gletsjer te komen zonder goede uitrusting, gids of ervaring. Een bevredigend alternatief kan zijn om de route langs het zuiden van de gletsjer te pakken, daar heb je prachtige ijs- en steenformaties!
Hoe kom je bij het Juklavatnet?
Adres voor in de navigatie: Juklavatnet. Mocht je navigatiesysteem dit niet herkennen en je komt vanaf het westen/Bergen, voer dan eerst Jondal in (gewoon het dorp of willekeurige straat), na de oversteek met de ferry voer je Odda in en rijd je vervolgens door tot aan het einde van de Jondalstunnelen. Met het fjord aan je rechterhand ga je rechtsaf, meteen weer rechts en volg je de weg helemaal tot aan de Jukla Power Plant. (Lees verder voor details!)Onze ervaring
Vanaf het moment dat we vliegveld Bergen verlieten, op weg naar het Juklavatnet, kregen we al het vreemde gevoel dat er iets anders was aan ‘ons Noorwegen’. We konden nog niet echt plaatsen wát dan precies, maar er klopte ‘iets’ niet. We reden richting het oude, vertrouwde Odda, staken over met de ferry en namen volgens de instructies uiteindelijk het veel te smalle bergweggetje. Zodra je zo’n weg oprijdt waarop je onmogelijk een tegemoetkomende auto kunt passeren, weet je dat je in Noorwegen bent en iets moois tegemoet gaat. Maar in plaats daarvan stuitten we op een brug die in het midden werd afgesloten door een hek. Naast het hek stond een bordje met een Noorse tekst. Verder dan ‘takk’ en ‘morn morn’ reikte ons Noors op dat moment niet, dus we hadden geen flauw idee wat we nu moesten doen. Stond er ‘verboden toegang’? Gelukkig hadden we een app gedownload waarmee je foto’s met Noorse tekst kon vertalen naar het Engels! Laten we dat eens proberen. Oh ja, natuurlijk. In de bergen heb je NOOIT bereik. En nu? Bart-Jan vond dat we prima door konden rijden, terwijl ik ervan overtuigd was dat het onze dood zou worden. Na een pittige discussie, trok Bart-Jan aan het langste eind. We besloten de brug over te steken en het hek netjes achter ons dicht te doen. En daar kregen we geen spijt van. De rit over de bergweg naar boven was waanzinnig! We konden alleen stapvoets rijden, omdat we hier en daar uit moesten wijken voor schapen en er soms ineens een tractor om de hoek kwam zijlen, maar wat een prachtige natuur! Alles was knalgroen, hier en daar kwam een waterval naar beneden en de bergen werden steeds ruiger en hoger. De weg bleek goed geasfalteerd en relatief makkelijk te rijden te zijn. Later leerden we dat dit te maken heeft met de waterwegen die zijn aangelegd in het Mauranger gebergte, de meest uitdagende waterweg die ooit is aangelegd in Noorwegen. Hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw we om ons heen zagen. Aanvankelijk vonden we daar niet zoveel van. Het was niet heel raar dat er hoog in de bergen sneeuw lag. Tot we ons realiseerden dat er nog wel boompjes groeiden. We zaten dus nog helemaal niet zo hoog in de bergen.. Huh? Eenmaal gearriveerd bij de parkeerplaats waren we omringd door flinke pakken sneeuw en bevroren bergmeren, waaronder het Markjelkevatnet. Op het moment dat we uit de auto stapten, liep er een man met een wandelstok, gevolgd door een energiek jongetje met een nog energiekere hond op ons af. De man sprak enkel Noors en vroeg zijn kleinzoon om als tolk te fungeren (die sprak vreemd genoeg vloeiend Engels). De Noorse schapenherder (AHA!) vertelde ons over de extreem strenge winter en koude zomer die ze gehad hadden. Daardoor lag er nog veel sneeuw op de route naar het Juklavatnet. We moesten erg voorzichtig zijn, de voetsporen volgen die zij hadden achter gelaten en terugkeren waar zij waren teruggekeerd. Verder lopen of van hun route afwijken was dom en gevaarlijk in verband met onberekenbare sneeuw en lawinegevaar. Ondanks dat we niet naar het bergmeer konden wandelen en ik zo mijn twijfels had over de veiligheid, wilden we toch graag een stuk lopen in deze prachtige omgeving. Dus haalden we de sneeuwstokken uit de auto, trokken we onze warme kleding aan en besloten we het advies van de beste man op te volgen. Noren geven tenslotte nooit ongevraagd advies. En toen begon het te dagen. Dát was er zo maf aan Noorwegen dit jaar. Alle bergtoppen zijn nog wit! Al snel kwamen we erachter dat de beste man geen woord gelogen had. We volgden braaf de voetsporen die hij en zijn kleinzoon hadden achtergelaten, maar Bart-Jan zakte alsnog één keer tot zijn lies in de sneeuw weg. Met de sneeuwstokken voor ons uit, vervolgden we onze weg door het flinke pak sneeuw. Na een korte wandeling van ongeveer een half uur, kwamen we bij een stuwdammetje uit. Op het kleine ‘eilandje’ van gras hielden de voetsporen op. Dit betekende dat onze tocht naar het Juklavatnet hier ook ophield. We besloten om de omgeving in ons op te nemen en waren gefascineerd door wat we toen zagen. Vanaf de stuwdam liep een mini stroomversnelling naar beneden, richting het meer waar we de auto hadden geparkeerd. De weg naar boven hebben we ons NIET gerealiseerd dat er onder de lap sneeuw rechts van ons gewoon water was! Als we hadden afgeweken van de voetsporen, was de kans groot geweest dat we door de sneeuw weg waren gezakt in een stroomversnelling die onder het ijs door liep. Wow… Zo blijkt maar weer dat er een engeltje op onze schouder heeft gezeten die ervoor gezorgd heeft dat we werden gewaarschuwd door de Noor en zijn kleinzoon. Want ook sneeuwstokken kunnen op zo’n moment niet opboksen tegen het geweld van de natuur. De omgeving was desalniettemin erg indrukwekkend. Wat je zag was één groot klaslokaal dat je leerde over de effecten die een gletsjer op haar omgeving heeft. Je ziet er uitgeslepen bergwanden, tapijten van mos en sneeuw, naar beneden gerolde stenen hier en daar en helemaal onderaan bij de parkeerplaats vind je bergen kleine keien. Als je door zou lopen in het geval van betere weersomstandigheden, zou je na het dammetje uitkomen op een vrij vlak stuk. Hierna kun je een beek oversteken aan de noordelijke kant van het Botnatjørna meer. Daar vandaan kun je het pad naar Botnane volgen, langs een “throw-on cairn”, een ravijn waar je een steentje in hoort te gooien voor goed geluk. Vanaf de ravijn loop je daarna vrij vlot een vallei in die je naar de Botnabrea gletsjer brengt. Maar wij zijn braaf omgekeerd en hebben onze eigen voetsporen gevolgd, terug naar de parkeerplaats. Daar hebben we ons nog even vermaakt met de prachtige meren en het uitzicht op de ruige bergformaties bekleed met mos en sneeuw. We lieten het winterse Juklavatnet achter ons. Op de terugweg werd het landschap zo snel als het op de heenweg wit werd weer groen. Zelfs de schapen waren speciaal voor ons ontwaakt uit hun middagdutje. Of ze waren gewoon boos dat we ze wakker hadden gemaakt.. Ze blaatten in het Noors, dus ik kon het niet zo goed verstaan. Het was een leerzame middag die veel zou betekenen voor de rest van onze reis. Want met deze hoeveelheid sneeuw bij het Juklavatnet.. Hoeveel sneeuw zal er op de Trolltunga liggen morgen?! En dat bordje? Dat bleek te betekenen “Doe het hek even achter je dicht, want er lopen hier schapen en dat zijn MIJN schapen, dus schiet ze alsjeblieft niet dood.” Misschien toch handig om Noors te leren voor onze volgende reis..Persoonlijk reisadvies
Wil je hulp met het samenstellen van jouw droomreis naar en door Noorwegen? Of het organiseren van je reis compleet uit handen geven? Neem contact met mij op en dan ben jij straks ook Lost in Norvana!
One Comment
James and Bev Ferron
What an amazing adventure you and Bart-Jan have had in Norway! I so enjoyed reading this blog, I love the way you describe your surroundings, they really help you to envisage what it was like and the photos are wonderful!