Hoe het beklimmen van de Langfoss mij verslaafd maakte

Langs de E134, tussen Markhus en Skare, dendert één van de vijf hoogste watervallen van Noorwegen naar beneden: de Langfoss. Letterlijk: lange (lang) waterval (foss). Vanwege de wonderlijke omgeving en bereikbaarheid van de waterval, bevindt de Langfoss zich op de CNN-lijst van de 10 mooiste watervallen ter wereld.

De Langfoss is namelijk niet alleen een imposante verschijning op zich. Het water stort meer dan 600 meter naar beneden vanuit de Noorse rivier Tjørna en komt in het prachtige, parelgroene Åkrafjord terecht. Aan de overkant van de fjord bevindt zich nog een kleine waterval die uitmondt op de fjord. Dit alles zorgt voor een dromerig tafereel dat zelfs hele touringbussen vol toeristen in de remmen laat schieten zodra ze voorbij rijden. En Noorwegen zou Noorwegen niet zijn als je de Langfoss niet kunt beklimmen. Het pad langs de waterval was van origine een oude bergweg van de Eljarvik boerderij naar de Langfoss boerderij, waarvan de laatste zich op het bergplateau bevond. Veel generaties hebben zich een weg naar boven geworsteld met hun kuddes vee voorop en bepakt met boter en kaas van de boerderij.

Hoe kom je bij de Langfoss?

Vanaf Odda is het ongeveer een half uurtje rijden naar de Langfoss. Wij kwamen die dag zelf bij de Preikestolen vandaan dus hadden een rit van 3,5 uur voor de boeg. Via de E134 rijd je van Skare richting Etne. Na ongeveer 21 kilometer passeer je de Langfoss aan je linkerhand. Hij is nogal moeilijk te missen.  Mocht je een adres in willen voeren in je navigatie kun je het beste Langfoss, 5598 Etne aanhouden.

Tips & tricks

• Denk niet te makkelijk over deze tocht. Wat voor een Noor 1,5 uur hiken is, kan voor een beginner 4 uur zijn. Wees voorbereid!;
• Het is belachelijk hoe extreem (snel en heftig) de weersomstandigheden in dit land om kunnen slaan. Zorg daarom dat je altijd goed voorbereid bent! Zeker als je de bergen in gaat. Draag laagjes en zorg ervoor dat je altijd een opvouwbare regenjas of poncho in je rugzak hebt. Een droog shirt kan erg fijn zijn op de terugweg i.v.m. transpiratie;
• Goede wandelschoenen zijn geen overbodige luxe, in verband met ruig terrein onderweg;
• Met zonnig weer is het handig om zonnebrand bij je te hebben, zeker zo hoog in de bergen;
• Tot slot: neem ál-tijd eten en drinken mee als je gaat hiken. Deze tocht is niet de allerlangste, maar best pittig, dus denk vooral aan energy bars, mueslirepen, fruit en het allerbelangrijkste: voldoende water.

Onze ervaring

We hadden al een roadtrip van 3,5 uur achter de rug toen we arriveerden bij de Langfoss. Van een grote afstand kon je de reus al naar beneden zien surfen. Zeker met het zonnetje erop was dat een prachtig gezicht! Tegenover de Langfoss troffen we een parkeerplaats met picknick tafels, toiletten en een kiosk waar ze souvenirs en lekkernijen verkochten. Aan de overkant van de weg, die we via een tunnel over konden steken, zou de hikeroute moeten beginnen.

We besloten even langs het winkeltje te gaan om te informeren over de route. “Het is makkelijk te doen”, zei de gezellige en vriendelijke dame achter de toonbank, “Anderhalf uur lopen”. Als amateur hiker (de eerste keer everooit dat ik een hiketocht maakte was letterlijk de dag hiervoor) werd ik overgehaald door de nonchalante uitspraak van de verkoopster. Bart-Jan had er namelijk nogal een zware dobber aan om mij met mijn spierpijn weer een berg op te krijgen.

Of de vrouw in het complot van Bart-Jan zat, weet ik nog steeds niet, maar dit was alles behalve anderhalf uur lopen. Het was ruim 4 uur afzien, zweten, mopperen, schelden en tieren. We moesten namelijk 640 meter omhoog via een bergpad van 1.750 meter lang. Dat was voor mij, een toen nog rokende niet-sporter, een flinke uitdaging. Omdat ik de lol van het hiken ook nog niet helemaal inzag, moest Bart-Jan het flink ontgelden. (Waarvoor nog maar een keer: Sorry, lief!) Het eerste stuk van de hike liep behoorlijk stijl omhoog, maar er was zoveel te zien! De omgeving was prachtig. Het bergpad was zo natuurlijk mogelijk gelaten en het grootste gedeelte van de tocht bestond uit dichtbegroeide bossen, stenen bedekt met laagjes zacht mos en schattige mini-watervallen, poeltjes water en steenformaties. Het zou me niets verbazen als hier stiekem hele families trollen en elfjes woonden. Het zonlicht viel op sommige momenten zo prachtig door de bomen, dat het mos nóg groener leek. Een soort golden hour, maar dan midden op de dag. Dan weet je echt meteen weer waarvoor je het doet.. Dat ik redelijk vaak een pauze nam om water te drinken en op adem te komen, was ineens niet zo erg meer. Zo kregen we namelijk de tijd om onze omgeving in ons op te nemen en achterom te kijken naar wat we al overwonnen hadden. En uiteraard om plaatjes als deze te schieten, want dit was echt te mooi om niet vast te leggen. De tweede foto is trouwens een ‘Where’s Waldo?’-plaatje! Eenmaal boven de boomgrens werd het uitzicht alleen nog maar mooier. Uit het niets doemde het knalgroene Åkrafjord op dat ons van onderaan de waterval aanmoedigde. Ook konden we vanaf dit punt een glimp opvangen van het zuiderlijke gedeelte van Folgefonna National Park, met als echte eyecatcher de Folgefonna gletsjer die in de verte het hoogste punt van de gemeente Etne vormt.

Bloed, zweet en tranen

Na vier uur bloed, zweet en één van de grootste testen van onze relatie ooit, bereikten we de top van de Langfoss. Door de slopende tocht en het adembenemende uitzicht kon ik niet anders dan in tranen uitbarsten. Het was op dat moment het mooiste dat ik als (bijna) maagdelijke hiker ooit gezien had en ik was zo waanzinnig trots op mezelf. Ik had niet opgegeven, ik had met mijn eigen benen deze waterval beklommen. Qua emotionele ontlading is deze tocht tot op de dag van vandaag nog steeds de meest indrukwekkende die we ooit hebben ondernomen. Vooral omdat deze tocht voorgoed iets in mij veranderde.  

Een verslaving voor het leven

Hiken is naast een goede work-out een soort constante strijd met jezelf die je alleen kunt winnen door niet op te geven. Onze tocht naar de Langfoss was voor mij waarschijnlijk dé eye-opener die elke hiker een keer tegenkomt. Ik heb mijn scheldwoordenboek die middag met 80% uitgebreid, ben waarschijnlijk een Langfoss aan zweet verloren tijdens de tocht naar boven en heb de volgende dag gehuild van de spierpijn, maar vanaf de derde dag (waarover ik later een aparte blog zal schrijven), had ik de smaak te pakken en was ik officieel hooked. Ik raakte verslaafd aan hiken. En het is nooit meer over gegaan.