Tromsø Ice Domes: Een magische overnachting in een ijshotel

Lost in Norvana is ontstaan uit een samensmelting van ‘Noorwegen‘ en ‘nirvana‘. Nirvana betekent letterlijk ‘uitblazing’ of ook wel “de toestand waarin alle begeerte is gedoofd, geblust”. Dat bijzondere gevoel dat ik constant najaag sinds ik voor het eerst de schoonheid van Noorwegen ontdekte. En precies de toestand waarin ik me bevond tijdens ons bezoek aan de Tromsø Ice Domes. Het gevoel dat je helemaal compleet bent, niets meer te wensen hebt en eigenlijk ook geen woorden kunt vinden voor wat je allemaal voelt en meemaakt.

Tijdens ons verblijf in de Ice Domes heb ik meerdere keren sprakeloos om me heen staan kijken of afwezig naar het vuur zitten staren. Het valt ook echt niet mee om de woorden te vinden voor hoezeer ik deze ervaring met mijn moeder koester. Toch heb ik voor dit blog heel hard mijn best gedaan om mijn herinneringen zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven. Niet alleen omdat ik jullie heel graag wil meenemen in dit bijzondere avontuur (iets met “happiness only real when shared“), maar ook omdat ik de herinnering voor mezelf zo levendig mogelijk wil houden. Deze ervaring draag ik echt voor altijd met me mee.

Hoe kom je bij de Tromsø Ice Domes?

First things first! Het schitterende ijspaleis ligt, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, niet in de stad Tromsø. Je vindt de Tromsø Ice Domes een stukje verderop in de schitterende Tamokdalen vallei, nabij het plaatsje Øverbygd. Vanaf het centrum van Tromsø is het ongeveer anderhalf uur rijden naar het ijshotel.

Als je een bezoekje aan het ijshotel boekt, zit vervoer vanaf het stadscentrum daar in de meeste gevallen bij inbegrepen. Je wordt dan op vaste tijden opgehaald in de haven van Tromsø. Mocht je op eigen gelegenheid naar het ijshotel willen reizen, dan kun je het volgende adres invoeren in je navigatie: Tamokveien 1386, 9334 Øverbygd, Noorwegen. Door Tamokdalen loopt één lange rechte weg van Øverbygd naar Øvergård, genaamd Tamokveien. Daarlangs ligt het kronkelweggentje dat naar de Ice Domes leidt. Je kunt het praktisch niet missen.

Laat me even verduidelijken dat je de Ice Domes ook kunt bezoeken zonder er te overnachten! Hiervoor kun je los tickets kopen (+/- €50 p.p.) of je kunt bijvoorbeeld een bezoekje aan het kunstwerk combineren met een hondensledetocht!

Een paradijs van ijs

Ik heb er lange tijd alleen maar van kunnen dromen hoe het zou zijn om in een ijshotel te slapen. Nu ben ik sowieso al groot fan van koude winters en sneeuw, maar zeker na mijn hele Fjällräven Polar avontuur in 2017 was dit iets dat hoog op mijn bucketlist stond. Tijdens die week was ik er namelijk achter gekomen hoe enorm lekker je kunt slapen in de kou! Toen ik eind vorig jaar voor mijn moeder een droomreis naar Tromsø aan het samenstellen was, kon een bezoek naar de Tromsø Ice Domes dus niet ontbreken.

Het ijshotel werd voor het eerst opgebouwd in de winter van 2017-2018. Omdat het bouwwerk op geen enkele manier gekoeld (of verwarmd) wordt, smelt het ieder voorjaar en wordt het ieder najaar opnieuw opgebouwd. Daardoor zien de Ice Domes er ieder jaar weer heel anders uit!

Tijdens ons bezoek bestond het winterwonderland uit een bioscoop, zeven unieke slaapkamers, een ijsbar en ontelbare schitterende kunstwerken gemaakt van ijs. De kunstwerken worden verlicht met verschillende kleuren LED-verlichting, waardoor de beelden stuk voor stuk een eigen karakter krijgen. Het is werkelijk adembenemend!

Ons bezoek aan de Tromsø Ice Domes

Na de rit van Tromsø naar Tamokdalen in een tourbus die we compleet voor onszelf hadden, werden we hartelijk ontvangen door onze (Nederlandse) gids voor de avond: Dave. We kwamen er al snel achter dat we die avond de enige in het hele ijshotel zouden zijn. Wow! De chauffeur droeg onze koffers naar binnen terwijl Dave ons verwelkomde in de verwarmde hut die ze ‘Gabba’ noemen. We genoten van een kop dampende koffie bij het haardvuur en voelden ons meteen helemaal thuis.

Samen met Dave namen we het programma voor de avond door. Het pakket dat we hadden geboekt bestond uit een sneeuwschoenwandeling de berg op, diner bij kampvuur, rondleiding door de Ice Domes, overnachten in een van de kamers, ontbijt, hondensledetocht en afsluitende lunch. Ik had hier zo enorm naar uitgekeken en nu was het ineens zover. En dan hadden we ook nog eens het hele ijspaleis voor onszelf, dat bedenk je toch niet?!

Sneeuwschoenwandeling in Tamokdalen

Voor de sneeuwschoenwandeling hees de gids ons in warme overalls, gaf hij ons schoenen, hoofdlampjes, wanten en natuurlijk sneeuwschoenen. Na een korte check of we de schoenen goed vast hadden gemaakt, gingen we in ganzenpas de berg op. Het was best even wennen om met tennisrackets onder je voeten te lopen, maar we hadden vrij snel de smaak te pakken! Natuurlijk gingen we ook een paar keer flink onderuit, maar vallen in de sneeuw is nooit zo erg. En eigenlijk alleen maar lachen.

Onderweg vertelde Dave hoe we de sporen in de sneeuw konden lezen en dat hij eerder die week een avond had gehad dat hij was achtervolgd door een ‘paar ogen’. Ik heb gestaard wat ik kon, maar helaas geen beestjes kunnen zien. Ook leerden we onderweg over de berkenbomen en hoe handig de vellen van deze bomen zijn om vuur mee te maken. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je de bomen lekker kaal peutert, maar als het al los hangt, mag je het meenemen voor je vuurtje. Ook liet hij het mos zien dat op de bomen groeide: licheen, ook wel rendiermos genoemd. Ik was als rendierfan al wel bekend met het mos, maar leerde die avond dat licheen alleen kan groeien in schone lucht. Als ik het mee naar huis (Utrecht) zou nemen, zou het binnen de kortste keren hartstikke dood gaan. Fascinerend!

Houtjes hakken en fikkie stoken

Na een minuut of 20 kwamen we aan bij de vuurplaats. In Noorwegen mag je in principe overal in de natuur een vuurtje maken om van te genieten, maar om te voorkomen dat de hele omgeving in de zomer vol ‘vuurplekken’ zit, gebruiken de gidsen een vaste vuurplaats. Dave toverde een paar rendiervellen om op te zitten tevoorschijn en pakte zijn zakmes. Hij leerde ons hoe je houtjes kunt hakken om je vuur makkelijk mee aan te maken, waarna mama het zelf mochten proberen. Toen hij het deed zag het er toch echt een stuk makkelijker uit!

Ik mocht met een fire stick vervolgens het vuurtje aanmaken, maar gids Dave had nog een trucje up his sleeve. Of nouja, in zijn binnenzak. Je kunt ze namelijk heel makkelijk droog houden door het plastic en ze fikken als een gek: tampons! Ik moest er een beetje om lachen, maar het was op deze manier inderdaad heel makkelijk om het kampvuur aan te krijgen.

Dineren in het maanlicht

Terwijl mama en ik genoten van een kop thee in een guksi, schudde Dave een verrukkelijke (vegetarische) maaltijd uit zijn mouw. Op het kampvuur voor onze neus maakte hij in een handomdraai een eenpansmaaltijd klaar. Door de bewolking was er in de wijde omgeving geen noorderlicht te zien, maar we voelden ons zo compleet en gelukkig. Daar zat ik dan. Met mijn kont in de sneeuw, in mijn favoriete land op aarde, samen met mijn moeder, in het maanlicht, terwijl een knappe gids met baard voor ons kookte op een kampvuur dat we samen hadden gemaakt. Wat wil je nu nog meer?

Tijdens het eten vertelde Dave hoe zijn leven in noord-Noorwegen er een beetje uitziet en dat hij met zijn zelf omgebouwde camperbus vanuit het zuiden van Nederland hierheen is komen rijden. Die vrijheid, het avontuur, wandelen in de bergen, sneeuwscooteren, werken in de sneeuw en mensen bijzondere herinneringen bezorgen. Wat een leven!

Na een uurtje – ofzo, ik had totaal geen besef van tijd deze avond – pakten we de spullen weer in en wandelden we terug naar de Ice Domes. We namen een andere route dan op de heenweg, zodat we een stukje konden afsnijden met een sneeuwglijbaan! Dave ging als eerst en gooide wat nieuwe sneeuw neer waar ik in kon landen. Dat bleek geen overbodige luxe. Met mijn overall ging ik iets harder dan de bedoeling was, maar gelukkig stond hij klaar om me op te vangen. Een klein stukje verderop stroomde namelijk een beekje dat niet bevroren was, waar ik anders misschien wel in was beland! Brr… Mama twijfelde ook een beetje, maar kwam uiteindelijk op één heup, al schaterlachend naar beneden gegleden. Weer een vinkje voor op de bucketlist erbij!

Hoe worden de Tromsø Ice Domes gebouwd?

Eenmaal terug in het paradijs van ijs kregen we dan eindelijk een rondleiding door het waanzinnige kunstwerk! We hadden het tot dan toe alleen van buiten gezien. Zodra je binnen stapt door de houten voordeur, sta je meteen in de eerste dome: de bioscoop. De akoestiek van een koepel van sneeuw is heel bijzonder! Overal waar je staat, klinkt het anders. In de sneeuwbioscoop, al zittend op een rendierenvel, kregen we een korte film te zien over de constructie van de Ice Domes. Zo leer je tot in de details hoe het ijshotel gebouwd is. Ik dacht zelf dat het als een soort iglo was gemaakt, door sneeuwblokken op elkaar te stapelen, maar ik had het helemaal mis.

De Tromsø Ice Domes zijn gemaakt als een soort gigantisch papier-maché bouwwerk! Er wordt een mega ballon opgeblazen waar rondom sneeuw tegenaan wordt geschoten door een gigantische machine. Deze sneeuw laten ze opvriezen, waarna ze er een nieuwe laag rondom bovenop gooien. Dat wordt alsmaar herhaald tot er een heuse ‘dome’ staat. Hierna laten ze de ballon leeglopen en gaan ze binnen verder met het verbinden en versieren van de sneeuwkoepels. Super tof toch?

IJs zagen in Kilpisjärvi

Voor het decoreren van de binnenkant van de Ice Domes komen de beste sneeuwkunstenaars van over de hele wereld naar noord-Noorwegen. De hoeveelheid details zijn echt waanzinnig. Je gelooft haast niet dat alles hier binnen van water is gemaakt! Iedere kamer is vormgegeven door een andere artist en daardoor hebben ze allemaal een unieke uitstraling. De beelden die je tegenkomt in de gangen en bioscoop worden uitgesneden uit op elkaar gestapelde blokken ijs. Dit seizoen was het ijs in de omgeving niet dik genoeg om uitgesneden te worden, dus werd er met vrachtwagens heen en weer gereden van Tamokdalen naar Kilpisjärvi (net over de grens van Finland) om daar met een kettingzaag blokken ijs uit een bevroren meer te zagen en deze terug te vervoeren naar Noorwegen. Ik moest meteen denken aan die scene uit Frozen, zeg me dat ik niet de enige ben?

Marshmallows en een troon van ijs

Dave gidste ons langs de schitterende kunstwerken, maakte shotjes in bevroren glaasjes voor ons in de ijsbar en liet ons alle zeven unieke slaapkamers zien. Het is allemaal zo knap gemaakt, je kunt er wel naar blijven kijken. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik de rendierenkamer zag. En volgens mij heb ik ook per ongeluk een beetje gegild. Gelukkig kon niemand in de wijde omgeving er wakker van worden.

Na de rondleiding was het tijd om weltrusten te zeggen tegen onze gids. Gidsen moeten tenslotte ook slapen. Hij liet ons achter met een doos marshmallows en fluffy sokken voor de nacht (such a keeper) en wenste ons een fijne nacht. Nadat we weer een beetje opgewarmd en misselijk van de marshmallows waren, gingen we terug de Ice Domes in. Toen ik ontdekte dat er een ijstroon in de Ice Domes stond, heb ik namelijk meteen mijn Noorse godinnen cape ingepakt. Het is een flink gevaarte om mee te slepen, maar ik moest en zou op de foto op de troon in mijn cape. Natuurlijk heb ik ook even geposeerd tussen de shield-maidens van ijs. Het is best lastig fotograferen in een donker ijspaleis, midden in de nacht, maar ik ben zó gelukkig met het resultaat!

Into The Unkown

We mochten zelf kiezen in welke kamer we wilden slapen! Er was een rendierenkamer, een inuit, een uil, een zalm, een wolverine, een wolf en een lynx. Natuurlijk wilde ik in de rendierenkamer slapen, maar mama koos voor de inuit, dus we sloten een compromis en sliepen in de inuitkamer. Mijn inner Elsa kwam helemaal naar boven toen we door de bevroren gangen liepen. Al wapperend met mijn cape neuriede ik het nummer ‘Into The Unknown’ uit Frozen II. We hebben uiteindelijk tot half vier ‘s nachts door de kamers en langs de kunstwerken gedwaald en alles bewonderd. Ik wilde niet dat er een einde kwam aan deze dag!

Overnachten in de Tromsø Ice Domes

Voor de overnachting wordt aangeraden om zo min mogelijk spullen mee te nemen naar je kamer. Ik nam mijn muts, wantjes, telefoon en handwarmertjes mee en liet de rest in het verwarmde gebouw staan. Daar poetsten we onze tanden en pakten we onze slaapzak en liner (een soort dekbedovertrek die je in je slaapzak doet). Ook je kleren laat je in het gebouw liggen. Je loopt dus in je thermo ondergoed, op je laarzen, met je slaapzak naar je kamer. Het is even klooien om met je liner in je slaapzak te komen, maar een bijkomend voordeel daarvan is dat je er lekker warm van wordt! Zodra mijn slaapzak was dichtgeritst voelde ik me de koningin te rijk. En stiekem waren we dat ook voor een avond. Met een grote glimlach op mijn gezicht viel ik uiteindelijk in slaap. Samen met mijn moeder, op een bed van ijs, in een super warme slaapzak.

Ontbijten met een viking

Wakker worden in een ijshotel is echt iets heel bijzonders. Het was ZO stil, de lichtval was prachtig en ik lag zo heerlijk warm opgekruld in mijn slaapzak! Het ergste onderdeel is dan in je thermo ondergoed uit je slaapzak kruipen, je laarzen aantrekken en met je slaapzak in je nek naar de ‘gabba’ rennen. Je ziet het voor je hè?

Zodra ik met mijn verkreukelde hoofd naar binnen struikelde, stond ik meteen oog in oog met een goedlachse viking die naar me glimlachte. “Good morning!” zei hij. Ik zou zweren dat hij net uit een tijdmachine was gestapt, maar hij vertelde me dat hij ‘gewoon’ uit Zweden kwam. Zijn naam was David. Hij maakte koffie en ontbijt voor ons klaar en we kletsten wat. Als snel kwamen we erachter dat ik hem al een tijdje volg op Instagram! Als je zijn account ziet, snap je meteen waarom. Het was gewoon jammer dat de we werden opgehaald om te gaan sleeën, want ik had nog uren met hem kunnen kletsen over Scandinavië, de natuur en de dingen des levens.

Op pad met Alex en zijn huskies

Natuurlijk was het niet écht jammer. Ik keek er enorm naar uit om weer op een hondenslee te mogen staan, voor het eerst sinds mijn 300 kilometer lange sledetocht in 2017. En al helemaal om het gevoel van een sledetocht met huskies met mijn moeder te kunnen delen! Ik was zo benieuwd wat ze ervan ging vinden. Na een kort ritje met de bus, die door onze chauffeuse super kundig over de besneeuwde kronkelweg werd gestuurd, kwamen we aan bij musher Alex. Hij verwelkomde ons hartelijk, hees ons opnieuw in de warme smurfen overalls en verzamelde ons om een voorbeeldslee heen voor de instructies. De belangrijkste regels: rijd je honden niet aan, haal andere sledes niet in en laat je slee NOOIT los.

Revival of Fjällräven Polar 2017

Na de korte briefing was het tijd om ons naar de sledes te verplaatsen! De honden waren al in teams verdeeld en aan de sledes vastgemaakt. De ontmoeting met ons team voor die ochtend maakte me een beetje emotioneel. Sledehonden willen zo graag rennen dat ze constant blaffen, loeien en opspringen van plezier zodra ze zien dat er gasten aankomen. Het geluid van alle enthousiaste huskies en het aangezicht van sledes in hagelwitte sneeuw bracht een hoop mooie herinneringen bij me naar boven.

Mama mocht op de heenweg de slee besturen, dus ik nam plaats op het rendierenvel dat op de slee lag. Alex ging met zijn team voorop, waarna eerst twee andere sledes en vervolgens wij het signaal kregen dat we mochten vertrekken. Mama liet de rem langzaam opkomen en daar gingen we dan. Vanaf het allereerste moment dat de slee vertrekt, stopt het oorverdovende blaffen en hoor je alleen nog het gehijg van de honden, het getrappel van hun voetjes en het gekraak van de sneeuw onder je slee. Met de koude lucht op je wangen en je haren in de wind kun je genieten van de omgeving, terwijl de enthousiaste huskies je slee door de sneeuw voorttrekken. Er is geen gevoel dat dit kan evenaren. Het viel me wel op hoe oncomfortabel het is om op een slee te zitten in plaats van staan. Je stuitert werkelijk alle kanten op!

Zo moeder, zo dochter

Je zou denken dat het na 300 kilometer wel een keer went om met huskies door de sneeuw te avonturieren, maar het betoverde me wederom. En ik was niet de enige die onder de indruk was! Mijn moeder riep het meerdere keren uit van geluk en stond te huilen op de slee. Ik wist wel dat ik mijn passie en enthousiasme niet van een vreemde heb. Natuurlijk was het te gek om weer op een hondenslee te mogen staan, maar het was extra bijzonder om dit met mijn moeder te kunnen delen. We hebben een hele hechte band en ik heb steeds het gevoel gehad dat ik haar niet echt kon uitleggen hoe bijzonder die ervaring met Fjällräven Polar voor me was. Nu heeft ze in ieder geval een beetje een idee! En het was zo geweldig om haar zo enorm te zien (en horen) genieten. De foto hieronder geeft wel aardig weer hoe we deze ochtend hebben beleefd. Ik denk dat ik ‘m inlijst!

Kroelen met de huskies

Halverwege de tocht kregen we de kans om te wisselen en was het mijn beurt om de slee te besturen. Het voelde alsof ik er nooit vanaf was geweest. Het team achter ons was iets te snel voor degene die de slee bestuurde, dus Alex haalde één van de huskies uit het team en knoopte het harnas aan mijn slee. “I’m pretty sure you can handle this.” zei hij lachend. Ik glimlachte zo breed terug, dat het een beetje zeer deed aan mijn wangen.

Het ging veel te snel voorbij, maar ik heb met volle teugen genoten van het stukje sleeën. En letterlijk met volle teugen, want wat kun je toch heerlijk ademhalen in een besneeuwde vallei! Eenmaal terug in het kamp moest er natuurlijk even uitgebreid gekroeld worden met alle harde werkers. Ik neem die taak heel serieus, zoals je hieronder kunt zien.

Terwijl de hondjes hun beloning in de vorm van een snack kregen – wat natuurlijk alle aandacht vereiste – sloten wij de ochtend af met onze mede-mushers en een warme lunch. Ik heb amper gegeten, omdat ik niet kon stoppen met glimlachen en zuchten van hoe voldaan ik me voelde.

Bonus: Babyrendiertjes voeren

Eenmaal terug bij de Ice Domes, werd het langzaam tijd om afscheid te nemen van deze bijzondere plek. Vlak voordat de bus ons terug naar Tromsø zou brengen, kregen we nog even de kans om de babyrendiertjes op het terrein te voeren. David gaf ons een bakje licheen – je weet wel, dat rendierenmos waar ik het eerder over had. Voor rendieren is dat alsof ze een reep chocola krijgen! David daagde me uit om zelf ook een beetje van het mos te proeven. Mensen kunnen het namelijk ook gewoon eten. Natuurlijk ging ik die uitdaging aan, maar het smaakt dus alles behalve naar chocola. Het smaakt een beetje naar kastanjechampignons! In al mijn enthousiasme heb ik vervolgens het hele bakje leeg gevoerd aan de nieuwsgierige beestjes en vergat ik eventjes dat mijn moeder er ook bij was. Gelukkig kon ze er wel om lachen en heeft ze vastgelegd hoe ik als een heuse Sneeuwwitje nieuwe vriendjes maakte (door ze om te kopen met wat lekkers).

The end

Zo kwam er langzaam maar zeker een einde aan ons minisprookje. Ik ging als laatste de bus in, omdat ik nog even snel een klein rondje langs de domes en over de parkeerplaats wilde maken om de omgeving in me op te nemen. Wat was het hier toch betoverend mooi! Het deed zelfs een beetje zeer dat we deze prachtige plek moesten verlaten. Ik had niets meer dan dit kunnen wensen voor ons verblijf. Meestal probeer ik in mijn blogs een beetje de balans te vinden tussen het beschrijven van mijn ervaringen en een stukje verwachtingsmanagement, maar dit was werkelijk magisch. Ik kijk met een super warm hart terug op dit avontuur. Enorm bedankt, Dave & David. En hopelijk tot ooit!

Praktische informatie over de Tromsø Ice Domes

De Tromsø Ice Domes zijn geopend van 10 december t/m 31 maart;
De Ice Domes liggen op 95 kilometer/ongeveer anderhalf uur rijden van Tromsø;
Je kunt hier niet alleen de Ice Domes bezoeken, maar ook een noorderlichtexpeditie, tocht met sneeuwschoenen, een sneeuwscooter of hondenslee maken;
Als je een trip naar de Ice Domes boekt, zit vervoer vanaf het centrum van Tromsø daar in de meeste gevallen bij inbegrepen;
Je kunt de Ice Domes ook op eigen houtje bezoeken, maar het is altijd slim om even vooraf te informeren over de toegankelijkheid en beschikbaarheid van tickets;
Er is een badkamer aanwezig, maar deze deel je wel met andere gasten;
Er is een ‘escape room’, voor als je het ‘s nachts toch te koud krijgt om te kunnen slapen;
Je kunt er drankjes, snacks en zelfs lichte maaltijden kopen als je ‘gewoon’ op bezoek gaat, bij de meeste pakketten zit een maaltijd inbegrepen.

Ook overnachten in een ijshotel in Noorwegen?

Wil je ook op avontuur in Noors lapland en slapen in een hotel van ijs? Ik kan je helpen met het organiseren van jouw droomreis! Na meer dan tien keer in Noorwegen te zijn geweest, heb ik alvast voor je uitgeprobeerd wat wel en niet de moeite waard is. Neem voor vragen en informatie contact met mij op via dit contactformulier of mail naar michelle@lostinnorvana.nl